در تردیدی گریزناپذیر میان ماندن و رفتن، رها کردن و همچنان در آستانِ در ایستادن. چونان که گویی زمان در آنی مانده باشد، زن در ابتدای ۶۰ سالگی با تردیدهایش همچنان در خود فرو رفته.

از بعد ۶۰ سال وقت آن رسیده تا در میان سکوت چندساله روایتش را در این قاب‌ها بشنویم. او همچنان با نگاهی مضطرب ایستاده است؛

این قاب‌ها روایت جاودان زنان و مادرانی است که دستکم یک بار از خود پرسیده‌اند: بروم یا بمانم؟ رها کنم یا بگیرم؟ بگریزم یا باز گردم؟

و راوی این آنِ بی‌انتها چه کسی باشد بهتر از من که با او زندگی کرده‌ام؟ من که فرزند اویم.

اما گل‌ها... اندک دلبستگی‌هایش، یا فراوان دلواپسی‌هایش. هر چه هست تصویرشان بر تن او افتاده.