انسان امروز گرفتار در سختی‌ها و مرارت‌های پی‌درپی است و هرگاه که خود را چنین تنها در برابر جهان احساس کرد به تخیل و اندیشیدن پناه برد. 
تخیل دروازه‌های رویا را به روی ما می گشاید و به ما امکان می‌دهد که شاعرانه بیاندیشیم و شاعرانه نگاه کنیم.
با پناه بردن به ناخودآگاه و رویاست که دنیایی جدید و قابل رویت خلق می‌شود و این درهم‌آمیختگی واقعیت و خیال مجالی را برای آرامش ذهن‌های خسته از مرارت‌های دنیای امروز فراهم می‌آورد.