بعد از جنگ جهانی دوم، ایالات متحده آمریکا که از ویرانی‌های این جنگ خسارت ناچیزی دیده بود، توانست در راستای توسعه اقتصادی، صنعتی و تکنولوژی، از منظر فرهنگی نیز به سرعت تبدیل به قدرت تاثیرگذار و اول جهان شود، و خلا جایگاه از دست رفته اروپا را پر کند. این تحول عمده باعث جابجایی مرکز ثقل هنری دنیا از شرق به غرب اقیانوس اطلس شد و نیویورک به زودی به پاریس جدید دنیای هنر بدل گردید. اگر تا قبل از جنگ مکتب‌های هنری یکی پس از دیگری در شهرهای مهم اروپا زاده می‌شدند، اکنون این هنرمندان آمریکایی بودند که جنبش‌های هنری جدید را به دنیا معرفی می‌کردند. ابسترکت اکسپرسیونیسم، پاپ آرت و مینیمالیسم از مهم‌ترین جنبش‌های هنری مدرن همگی از «دنیای نو» بیرون می‌آیند، هر چند آبشخور هر سه آنها را می‌توان در جنبش‌های هنری اروپایی مانند سوریٔالیسم و کوبیسم یافت. محوریت آمریکا در هنر تجسمی تا امروز و در جنبش‌های هنری دوران پسامدرن و نیومدیا نیز ادامه دارد.
هنر ایران نیز بالطبع از این تاثیرپذیری به دور نبوده و نیست.