پس از طراحی و ساخت کاخ مروارید توسط “وسلی پیترز” و  “بنیاد فرانک لوید رایت” در سال های هزار و سیصد و چهل و پنج تا چهل و هفت، یک بلوار چهار باندی و منطقه ای ویلایی برای شهروندان، در سه فاز، در مجاورت کاخ ساخته می شود که نام آن بر گرفته از میتراییسم، “مهردشت” و سپس “مهرشهر” نامیده می شود. این منطقه در ابتدا شامل ویلاهای بزرگ و پراکنده بود و از سه طرف به زمین هایی می رسید که برای بهبود آب و هوای منطقه به “باغ سیب” تبدیل شدند. تا سال ها ورود افراد غیر ساکن به این منطقه بدون هماهنگی مجاز نبود و افراد با کارت مخصوص به مهرشهر تردد می کردند. تا اواخر سال پنجاه و هفت تعداد ویلا ها رو به فزونی نهاد و پس از انقلاب درهای این شهر به روی عموم بازشد.

 طبیعت و هوای مطبوع ودوری از هیاهو و دود و بوق تهران و ساختار اجتماعی و فرهنگی مطلوب مهرشهر و نیز نزدیکی به تهران،  طی چند دهه ی اخیر بسیاری از هنرمندان شاخص و هم جوان رابرای کار و زندگی به سوی خود خوانده اند. کوچه باغ ها و مزارع با چشم اندازهای وسیع در حاشیه ی این شهر، پاتوق نقاشان منظره گرای بسیاری بوده اند.