«لبه­ها» حاصل تأمل حدود یک­ سال و نیم گذشته است که بیشتر آن در شرایط متفاوت قرنطینه­ی عمومی گذشت.

تماشای تأثیر و نفوذ نورها و تاریکی­ها در فواصل میان توده­ها و حجم­هایی که درختان و ساختمان­ها در چشم­اندازهای مختلف می­سازند، بهانه­ای برای این تجربه­گری شد. سؤال این بود که چطور می­توان با مداخله در منشأ، جهت، ‌رنگ و روابط نور و تاریکی در بازنمایی، به اتمسفر جدیدی دست پیدا کرد؛ هم­چنین این تلاشی تجسمی بود تا علاوه بر بینایی، حس­های دیگر را نیز به تجربه فرا بخواند؛ به طوری که بتوان رطوبت، سردی یا گرمی و شاید بوی یک فضا را با نگاه کردن به آن حدس زد و یا از این راه به حس لطیف یا تازه ای رسید.

روش به تصویر کشیدن لبه­ی اشکال، مثل لبه­ی درختان یا بناها در برخورد با یکدیگر و در برخورد با افق، به عنوان یک شکل انتزاعی، می تواند حالتی ایجاد کند که معناهای متفاوتی بسازد. معنایی که مثل جان در کالبد بنشیند تا بتواند رویا و خیالی را به زندگی وا دارد.

زهرا قراخانی

زمستان۱۳۹۹