گفتند مثل همزاد است درد و رنج. آدمی هر چه باشد روزی به آه، روزی به سرخوشی ست. آدمی اما گوشت و پوست و استخوان است. چون سال و ماهی مدام به ناخوشی باشد، شکسته می شود. درمانده می شود. آدمی هر چه باشد، ترسِ مرگ را به دل بر نمی تابد. که مرگ بارش بی امان وحشت است. اما خوشا که در ماجرای ترس و مرگ، چندی به کار نیک شهره اند. از جان گذشته و سپید. بی ادعا و بی صدا. بیرونِ هاله ی مقدس والامنش شدن. گویی مراتب این امر پاک، تنها یکی شدن با حس بخشش است؛ احساس پر حرارت «من» را رها شدن. تا دست مهربانیِ نیکان تندیسِ شرافت است، هر قصه برآمده از جهل و انتخاب، ناشنیدنی ست. باور نکردنی ست..