نخستین موضوع در نقاشی های انسان اولیه، حیوان بوده است. در نگرش انسان محور، سایر موجودات هستند تا انسانیت انسان را در تقابل با حیوانیت حیوانات، مهر تایید زده، دوگانه انسان/ حیوان را معنا و قدرت بخشند. آنچه نیستیم و هستیم، در قیاس و در کنار و در آیینه دیگری عیان میشود. حیوان به مثابه آیینه ای است که هم خود را در آن به جا آورده و باز می شناسیم و هم تفاوت و تمایز و مرز خود را با او ترسیم میکنیم. ما با او بازشناسی و معنا میشویم. ذات و سرشت حیوانی چیزی جز درک ما از حیوان و بازنمایی آنچه از آن،  درمی یابیم نیست. هر چند باورِ دیرینِ برتری انسان به حیوان، ریشه در تاریخ اندیشه دارد اما در نهایت « انسان یا هوموساپینس» حیوانی ابزار ساز، حیوانی سخنگو و به عبارتی حیوانی « انسان نما یا هومونید » است که برای بازشناسی خود نیازمند غیر انسان ها است. به قول ژرژ باتای:                                                                                                                                 
«انسان، برخلاف ظاهر امر، باید بداند وقتی در حضور حیوانات از شأن انسانی دم می زند، مثل سگ دروغ می گوید. زیرا در حضور آزادترین و نامشروع ترین موجودات (یگانه موجودات حقیقتاً غیر قانونی)، احساس ابلهانه برتری، حاکی از برآشوبنده ترین حسادت هاست. »                                                                                                                                                   

در نمایشگاه سرشت آثار ۳ تن از هنرمندان جوان به معرض دید گذاشته شده است. هر ۳ از امکانات بیانی موجودی دیگر وام گرفته اند تا امری انسانی را بیان کنند. در شرایط ممنوعیت نمایش بدن های برهنه و موقعیت های غیر فاخر، راهی برای بازشناسی خود گشوده اند. هر ۳ بدن دیگری را به تصرف درآورده اند تا جان مایه کارشان را در آن ریخته و وضعیتی غیر انسانی را عیان سازند.                                                                                                                                             

نگار نادری پور.