گالری دلگشا با افتخار دومین نمایشگاه انفرادی زهرا محمودخانی را با عنوان سطح رو به فرجام برگزار میکند
سادگی و ساده سازی در نقاشی محمودخانی از کنار هم قرار دادن و ادامه دادن و اشتباه و تصحیح می آید. شبیه به ساختار هشت بیتی کنسول های بازی اولیه. هم ساختار آن شبیه به آن صفحه هاست و هم سرعت پایین شکل گیری تصویر.
سه دهه قبل سرعت بالای پردازنده ها چیزی نبود که یکباره در مقابل چشمان ما تصویر بیافریند. ما باید صبر میکردیم که تصویر شکل بگیرد.
حالا همان صبر را در نقاشی محمودخانی میبینیم. با سرعت پایین شروع به ساختن می کند، تصویر رو به تمام شدن حرکت میکند و در آخرین مربعی که پر میکند میایستد. از بالا حرکت میکند و رو به پایین جاری میشود. اینجا نقطه تلاقی ساختار نقاشی محمودخانی با خط و نوشتار فارسی است. از راست به چپ حرکت میکند. از سمت راست بالای صفحه شروع میشود و در پایین سمت چپ خاتمه پیدا میکند.
درست به مانند متن فارسی عمل میکند. در واقع او نقاشی را نمی کشد بلکه شروع میکند و ادامه میدهد و در نزدیکی پایان تصویر که کم و بیش مشخص است منظور متن / تصویر چیست میخواهد که فرجام کار را همانند آغازش بی سر و صدا تمام کند.
متن نقاشی او مانند متن یک نامه است اگر تصویر اصلی در مرکز باشد خط های اولیه که مربع ها باشند تعارفات و احوالپرسی های اولیه است که مخاطب را گرم کند و حرف اصلی را در میانه راه به او بزند و دوباره بابت تصمیم دلجویی کند و مربع های بیشتری را پر کند تا که تمام شود.
اما اگر شکل اصلی در میان نباشد نقاش زمزمه ی تکرار میکند. و باز هم از نوشتن اکشیدن دست نمیکشد. هویت کار او در ادامه دادن است و به فرجام رساندن.
نقاشی های زهرا محمود خانی گره و ریشه در فرهنگ فارسی دارد. بدون اشاره مستقیم به داستان با موضوع خاص میتوان وصله ها را پیدا کرد. برای گفتگو با کارهای او باید همانند او این وصله و گره و مربع ها را کنار هم چید. باید بافت تا به نتیجه رسید. نقاشی های او حاضر آماده هایی برای استفاده تصویری نیست. همان صبرکه در ساخت این نقاشی ها به کار رفته است را باید داشت تا جان کار را فهمید.
نقاشی های او معادلاتی است قابل حل شدن اما بسیار طولانی که شاعرانگی اش پیچیدگی و شیرینی بیشتری به آن میدهد.
شباهنگ طیاری اسفند ۱۳۹۹