آثار شادی یوسفیان در گیرودار مسائل شخصی و اجتماعیِ زندگی معاصر و به طور مشخص هویت فرهنگی و تجربه‌ی مهاجرت است. آثار او به‌عنوان یک مهاجر ایرانی، مسائل مهمی را که مضامینی جهانی دارند بازتاب می‌دهد؛ مضامینی همچون فقدان، جابه‌جایی، بیگانگی و بازسازی.
شادی در نخستین آثار خود، تجربه‌ی بحران هویتی را که بعد از مهاجرت به ایالات متحده با آن درگیر شد به نمایش می‌گذارد. شیوه‌ی سبکی او در نخستین آثار عکاسانه‌ی او مانند مجموعه‌ی «خودنگاره ۱» و مجموعه‌ی «خودنگاره ۲» به‌طور واضحی بار سختی و ناراحتی او از این جابه‌جایی را به دوش می‌کشند. او در این نخستین مجموعه‌ها، از عکاسی نه برای یک بازنمایی عکاسانه‌ی محض، بلکه بیشتر به‌عنوان رسانه‌ای برای خودبیان‌گری استفاده می‌کند؛ طوری که بتواند پیچیدگی‌های احساسی خود در مورد موضوع مورد‌نظر را بروز بدهد. او با بریدن، خراشیدن، چسباندن و سپس چاپ‌ نگاتیو‌های دستکاری‌شده، آثار رسا و پرمعنا خلق می‌کند که با مخاطب از ناکامی دو دوگانگی هویتش گفت‌وگو می‌کند، هویت‌هایی که به هیچ‌یک از آنها احساس تعلق کامل ندارد.
پس از مجموعه‌ی خودنگاره‌ها، مجموعه‌های «وارسی» و «هویت جهانی» را خلق کرد، مجموعه‌هایی که باز هم با مسائل هویتی سروکار دارد اما این‌بار در سطحی کاملاً جهانی. شادی در این مجموعه این ایده را مورد بررسی قرار می‌دهد که هویت ثابت نیست بلکه بسیار سیال و پویاست. او از افراد مختلف با جنسیت‌، ملیت‌ و سنین مختلف عکس گرفت، نگاتیوها را قیچی و دستکاری کرد و آن‌ها را به عنوان «کلاژ‌های نگاتیوی» جفت‌و‌جور کرد و (در سری هویت جهانی) روی بوم و (در سری وارسی) روی اسلاید چاپ کرد. این تصاویر، پویایی هویت را که به نگاه مخاطب و توانایی آن‌ها در فراروی از تنها یک جنبه از فرد و صورت فیزیکی‌شان بستگی دارد، نشان می‌دهند. شاید این دو مجموعه در زندگی شادی - هم به عنوان هنرمند و هم به عنوان فرد - نقطه‌عطفی است که به او کمک کرد تا با هویت دوگانه‌اش به صلح رسد و به سوی وضعیت ذهنی آرام‌تری حرکت کند. این آرامش در مجموعه‌های بعدی او ازجمله نامه‌ها، خاطرات و خاطرات روزانه مشهود است.