آدمی در " برگ و " ساقه" ..در مقام آدم است....
لکن از " ریشه " ...تماماً چون خدای عالم است!
این یکی ..مجموعی از بالقوه های.... مستتر....!....
وآن یکی مضراب.. بر بالفعل های در هم است...! .
این یکی پیچیده...... اندرر مرز ودر بند نیاز......
وآن یکی ... قانون گذار چرخه و ..بنیاد " راز"!
" یک " به " معنا " لیک .. کسری بر " دو"... اندر " منزلت" ..!
یک فرو اندر " فرود " و ...یک فرا.. اندر " فراز "!
این یکی محکوم گردابی به زنجیر..." فنا" ... 
وآن یکی از " حکم " خود ...بربی خود " خود " هم..بقا!
آن " کنش" اندر کنش.. سلطان فعل " آینه"...!
وین تماماً واکنش ... مفعول غرق اندر ادا..!
آدمی باید برون آید ز استیلای " برگ "..
جاودانی بر گزیند جای .. قانون های " مرگ "
بی کرانی ناید از مهد کران .." بندها"...
باید آخر دل برید از مکر این مرز سترگ!
ای که بیداری به فصل وهم های " خواب " ما...
ای که هشیاری به غفلت های چون " مرداب " ما...
فصل سلطانی و .. بیداری ما کی میرسد ؟
کی به دریا می رسد ...این قطره های " آب " ما ؟! 
...ما دگر از "آدمّیت " .. از گدایی .. خسته ایم ...
خسته از این مرزها ..وین دست و پای بسته ایم !
خسته ایم از غُصّه های قصّه ی زنجیر ها ....
خسته ایم از دنده های چرخ مرگ و میر ها...
نیست در شأن و مقام ما ..." حضیض" اندر نیاز...
ما به " اوج ِ " " خویشتن " .. باید که برگردیم باز ...!
" ساز" عالم " رقص" ما... دیگر به پایان آمده..!.
بعد از این عالم به "رقص " و ما به .. تنظیمات " ساز " !