به شکل ظرف، به مثابه درون
ظرف از هر نوع و جنس که باشد، چنان که از تعاریف آن بر می آید، به شی ای دلالت دارد که چیزی را در خود جای می دهد، چیزی از گونه «ماده» که امر «مصرف» بدان معنا می بخشد. در غیاب مصرف اما ظرف معلوف به ماهیت خود می گردد و معنای وجودی خویش را در بر می گیرد. این گونه است که وقتی سویدی «مصرفی» ظرف از آن سلب می شود. سویدی «شی واره گی»اش هر چه بیشتر عیان می گردد و ظرف از وجه پدیداری خود به دور می افتد و به نوعی وادی «بی زمانی» در میں غلطد، به عرصه ای شبیه «فراموشی». در این موقعیت، ظرف تماما قائم به ذات خویش است و مفهوم آن برساخته و برآمده از عمق ناشناخته آن حال کافی است که دستی آن را از گستره بی کرانگی «شیعه به ساحت کرانه مند «ظرف» بکشاند تا بار دیگر پذیرای چیزی در بطن خود گردد. اینجاست که انباشت معنا مجال آن می یابد که از بطن ظرف به بیرون آن تراوش کند و از رهگذر ناپیدای مصرف، به جان انسان ها رخنه نماید. این دگردیسی معنایی میان ظرف و شئ، میان «بیرون» و «درون» به طور پیوسته در حال نوسان است. مجموعه ی حاضر، درک این وضعیت را دستمایه کار خویش قرار داده است.