آن‌چه در این‌ مجموعه گردآوری شده دربردارندۀ خرده روایت‌هایی است که غالباً به اعتبار راوی‌، مرجع‌اش شناسایی می‌شود. حافظۀ اشیا چندان تغییر کرده است که با نگاه به آن مرجع را بصورت کامل نمی‌توان بازشناخت، آنچه بدیهی به‌نظر می‌رسد با تغییر زاویۀ دید زیر سوال می‌رود و آنچه مُتقن انگاشته می‌شود، به دیدۀ تردید نگاه می‌شود. این آثار بازیافتی حادثه و اتفاق را از سر گذرانده و عمق آن را درک کرده‌اند، سپس دورۀ نقاهت را گذرانده‌ و نهایتاً با پشت سر گذاشتن تروما، حیاتی نو یافته و بازیابی شده‌اند. این آثار در مواجهه با توصیۀ «به یاد آر» گوشزد می‌کنند: چه چیز را به یاد آورم؟ چگونه  به یاد آورم؟ با چنگ زدن به گذشته از دست رفته و غرق شدن در نوستالژی؟ و یا با متهم کردن به نداشتن حافظۀ تاریخی؟

ماهور طوسی