این مجموعه از یک خاطره‌ی کوتاه آغاز می‌شود: در چهارشنبه سوری یکی از سال‌های دهه‌ی هشتاد، در یک اتفاق نابهنگام و اندکی طنزآلود، در لحظه‌ای کوتاه‌تر از پلک‌زدن؛ قوه‌ی انفجار باروت را بر صورتم لمس کردم و به مرور این سال‌ها با دقتی که در آن اغراق شده، نور مطلق و رگه‌های سیاهی‌ که به سرعت جایش را پر کردند دیدم. این خاطره‌ به تمام تصاویر و تجارب آتش‌بازی‌ها و انفجار که معمولاً مناسباتی بی‌ارتباط داشتند (از جشن‌های خصوصی تا سالگرد‌های ملی و تظاهرات) گره خورد. در مرور تصاویر و ویدیوهای خام‌دستانه از آتش‌بازی‌ها، نزدیکی آتش‌بازی و انفجار و باریکی مرزی که این دو را از هم تمیز می‌داد، در نظرم اهمیت یافت. مرور آن‌ها، این پرسش را یادآور می‌شود که چه‌طور یک ماده و کنش، در زمان و موقعیتی متفاوت بازتعریف می‌شود و از خطر، ملی‌گرایی، جشن، سنت، دین، یا جنگ می‌گوید. مرور این تصاویر و دیگر خاطراتی که به آتش‌زدن گره خورده و سوختگی و نور، درون‌مایه‌ی اصلی این مجموعه شد.

تصاویر در ابتدا نورهایی یخ زده و درهم بودند و تمرکز بر رنگ و شکل بود. به مرور، تاریکی نقش پررنگ‌تری یافت و درخت‌، منظره، دود و دیگر عناصر تصویر به نسبت نور آن لحظه تعریف می‌شدند. در نهایت، جست‌و‌جوی دو سال گذشته از یک کتابچه، طراحی‌هایی با پاستل گچی، و نقاشی‌هایی از جنس رنگ‌های روغنی تشکیل شده است. هر بخش این مجموعه به تنهایی تلاشی برای ساخت نور و لمس نبودنش در تصویر و حافظه است. نوری که شکفته می‌شود و برای لحظه‌ای هرآنچه دیدنی است را به تعریف خود می‌آورد.

– شهرزاد جهان