گالری اینستیتو کالچرز اسلام
این نیز بگذرد نخستین نمایشگاه حسین والامنش در اروپاست. این هنرمند استرالیاییِ ایرانی‌‌تبار، بیش از ۴۰ سال مدیوم‌های بسیار متنوعی را با درون‌مایه‌های عشق، طبیعت و معنویت آزموده است و آثاری جهانشمول، مأنوس و کاملاً منسجم شکل داده است که همزمان ملهم از تبار او و سرزمینی است که وی را پذیرفته است.
گزیده‌ای از آثار او از دهه ۱۹۸۰میلادی تاکنون که آغشته به نوشته‌های جلال‌الدین رومی - شاعر عرفانی ایرانی متعلق به قرن ۱۳م که اثر عمیقی بر تصوف داشته است – است شما را دعوت می‌کند تا رویکرد او را دریابید. حسین والامنش با ترکیب طنز سوررئال و میانه‌روی هنر فقیر[۱] آزادانه ارجاعات گوناگونی را ترکیب می‌کند که خاطرات کودکی‌اش، تجربه تبعید یا حتی پیوند معنوی عمیقی که بومیان با محیط خود حفظ می‌کنند را تداعی می‌کند و این‌ها همه در این آگاهی که چیزها و موجودات ناپایدار هستند تلاقی می‌یابند؛ این نیز بگذرد.
این نمایشگاه با وفاداری به سیالیت ذهن میان اعصار و الهامات، میان آثار قبلی و آثاری که مشخصاً برای این رویداد طراحی شده‌اند، سیر می‌کند.
بازدیدکننده در بدو ورود وارد چیدمانی از لوح‌های معلق می‌شود که برای ورودی نمایشگاه ساخته شده است: این لوح‌ها از پارچه توری نیمه‌شفاف ساخته شده‌اند و به‌گونه‌ای چیده شده‌اند که یک لابیرنت را تشکیل دهند و واژه عشق به فارسی در آن‌ها تکرار می‌شود؛ درحالی‌که در پایین فضا جهان‌نمای مسطحی توجه را جلب می‌کند که بیش‌تر شبیه یک پازل است تا نقشه‌نگاری. پس از این گمراهی عامدانه، مسیر بازدیدکنندگان را دعوت به مراقبه‌ای خیالبافانه می‌کند: حرکت دورانی یک درویشِ محوشده، حرکت دورانی کره‌ها/ اتم‌ها را در دایره‌ای هیپنوتیزم‌کننده بازنمایی می‌کند که بی‌نهایت بزرگ را در بی‌نهایت کوچک ترکیب می‌کند.
پس از این، نمایشگاه بُعدی خودکاوانه به خود می‌گیرد؛ حسین والامنش فیگور مادرانه‌ای را میان عکس‌های قدیمی و عناصر طبیعی که اندکی تغییر یافته‌اند و زمینه‌های میان ایران و استرالیا – کشوری که هنرمند در سال ۱۳۵۱ به آن مهاجرت کرد - را در هم می‌تند گرامی می‌دارد. مفهوم دوگانگی در سایه‌ای که خطوط آن طراحی شده، پیراهنی که دو یقه دارد، یا سیلوئتی که بر خاک رس روی زمین کشیده شده و محو شدن اجتناب‌ناپذیر را نوید می‌دهد دیده می‌شود.
آیا نوشته می‌تواند در برابر گذر زمان مقاوم‌تر باشد؟ آثار متنی‌ای که در ادامه گرد هم آمده‌اند نفس مقدس خوشنویسی را عاریه می‌گیرند تا زیبایی حرکت را نامیرا کنند و به‌شکلی خستگی‌ناپذیر به‌دنبال غایت کمال‌اند. این سیر با کلمه‌هایی که از چوب کنده‌کاری شده پایان می‌یابد، گویی که این شاخه زمزمه می‌کند: چیزی نگو. زیراکه چه چیزی کامل‌تر از صدای خش‌خش خود طبیعت است؟
این نمایشگاه با برنامه‌ای چندرشته‌ای همراه است که ترکیبی از هنرهای نمایشی، میزگرد و فیلم است. موسیقی جاز با ریتم‌های آفریقایی – ایرانی برای سیاحتی رمزآلود ترکیب می‌شود، آئین اهل حق که در کردستان عراق اجرا می‌شود در اینجا توسط آنسامبل رزبار تجلیل می‌شود درحالی‌که ابیات اشعار جلال‌الدین رومی با آثار «حسین والامنش» در رویدادی عصرانه عجین می‌شود. کنفرانس‌هایی درباره مسئلۀ بازنمایی در فرهنگ ایرانی یا تطور ژئوپلیتیکی ایران معاصر همزمان با فیلمی درباره وضعیت بومیان استرالیا برگزار می‌شود. در آخر، مخاطبان جوان از برنامۀ زنده، میان‌وعدۀ فیلم و ساخت درویش فرفره‌ای بهره خواهند برد.
