زندگی انسانها با تمام تکثر و تنوعی که دارد، در مسیر گذر زمان برای ما خاطراتی را بر جای می گذارد. لحظاتی شیرین و گاهاً تلخ که همگی بخشی از روند زندگی انسان است. در حقیقت تک تک خاطرات ما بُرشهایی از لحظات متفاوت زندگی ماست که در ذهنمان نقش می بندد و به نوعی هویت ما را تعریف می کند.

 خاطرات ما دو وَجه غالب را در درون خود دارد که یکی مشخص و عیان است و دیگری پنهان.

بخش نخست، همان تصاویر عینی است که ما می توانیم آنها را به وضوح رویت کنیم، مانند تصاویری که در یک آلبوم وجود دارند و هر کدام نمایشی از آدمهای متنوع زندگی ما هستند. خود این قسمت بُرشی از زندگی ماست که بصورت یک فریم تصویر، مجسم شده و بر صفحه کاغذ یا بوم نقاشی نقش بسته است.

اما وجه دوم آن، یا همان قسمت مخفی، بُرشی است که ما در گذر زمان به آن رسیده ایم و یا خواهیم رسید. به تعبیری، شخصیتها و تصاویر، ممکن است ارزشهای متفاوتی برای ما پیدا کنند، یعنی ارزش یک نفر و یا یک فضای خاص برای ما پُررنگتر گردد و سایرین در هاله ای از ابهام فرو روند.

این رویه پارادوکسی را در ذهن ما ایجاد کرده که تقریبا همیشه همراه ما است و البته این جزو طبیعت آدمی است.

مجموعه حاضر تلاشی است در جهت نمایش این واقعیت که اساساً ما در مواجهه با خاطرات و تصاویر ذهنی که در حافظه داریم، آنطور که دوست داریم به شخصیتها نگاه می کنیم وقاب بندیها و بُرشهایی برخواسته از درونیات خودمان را در تصاویر اعمال می کنیم.

هر لحظه، هر چیز در حال تغییر است چه در ظاهر و چه در باطن. گویی هر لحظه در شاًن دیگری هستیم و نگاهمان به پیرامونمان تغییر می کند.

داستایوفسکی در کتاب " یادداشتهای زمستانه درباره خاطرات زمستانه" می نویسد:

"هر انسانی خاطراتی را دارد که با هیچ کس به جز دوستان نزدیکش در میان نمی گذارد، چیزهای دیگری نیز در ذهن دارد که آنان را حتی با دوستانش در میان نمی گذارد و پیش خودش چون راز نگاه می دارد. اما چیزهایی دیگری هم در ذهن هست که فرد می ترسد آنها را حتی با خودش درمیان گذارد و هر انسان شرافتمندی چندتایی از چنین چیزهایی را در ذهن انبار کرده است".

باشد که قاب بندیهای ذهنی ما پُر از بُرشهای شیرین و زیبا باشد.