امروزه بافت شهری متاثر از رشد و گسترش بیرویه، در مرزهای خود به ساحتی ناهمگن، پراکنده و بی تعادل بدل گشته که محل تجمع و سرریز معضلات شهری است. جمعیت فزایندۀ به حاشیه رانده شده، در گفتمانِ غالبِ مرکزگرا، به مغلوبی ناهنجار و ناسازگار علیه نظم مسلط بدل میگردد. حومه ها ضمن اتصال به فضا و بافت شهری، ساکنین خود را به واسطه حضور در ساختاری گسسته، با هویت متفاوتی بازتعریف مینمایند. سگ ها، این همنشینان تاریخی، منفرد و جدا افتاده در طبیعتِ رو به اضمحلال، عاطل و بی تعلق به حال خود رها شده و به سگِ ولگرد، تغییر ماهیت مییابند. نمایندگانِ اجتماعِ گسستۀ دور از مرکز، با پاهای کشیده و لاغر و گوشهای فروافتاده، بی وقار در «حومه» پرسه میزنند.    
آبان هزار و چهارصد – نگار نادری پور