نمایش دونفره‌ی نقاشی‌های آذین ذوالفقاری و مهدیه کواکب‌پناه به موضوع نفاق و ناهم‌گونی‌ها می‌پردازد، تضادی که آذین آن را در انباشتگی فضاهای شهری رو به اضمحلال ردیابی می‌کند و مهدیه این پژوهش را در مناظر طبیعت‌گونه با جاری ساختن سبزی مصنوعی ادامه می‌دهد. پیشتر آثار آذین و مهدیه در سلسله‌نمایش‌های «اپیزود» معرفی شده بود.

آذین ذوالفقاری در مجموعهی «دچار»، با رویکردی کمینه‌گرایانه، فضاهای خشک و سیمانی را خلوت‌تر از مجموعه‌های پیشین مجسم می‌کند. او همواره در فعالیت هنری خود، به امر تخریب و انحطاط نظر داشته است. خانه در آثار آذین که اغلب ترکیب مواد هستند مفهومی دو وجهی دارد: هم به عنوان مأوای امن هرکس و هم به مثابه‌ی وطن و سرزمین مادری. همزمانی امر فردی و جمعی در نقاشی‌های آذین همواره موقعیتهایی ضد و نقیض پدید می‌آورد که در عین زیبایی رو به نیستی می‌روند. در نقاشی‌های اخیر او که رنگ غالب خاکستری است، بیشتر فضای هر اثر به سردی تهی بودگی اختصاص دارد و بخش کوچکتر آن به حاشیه‌ی امن و «خود». این دوگانگی در ترکیب‌بندی، نشان از سرکوب دارد و در نهایت، غلبه‌ی سهم «دیگری»، فروپاشی و دچار شدن.

مهدیه کواکب‌پناه در مجموعه‌ی «طبیعت مشروع» طبیعت را بازنمایی نمی‌کند بلکه محوریت کار او اهمیت بخشیدن به عمل نقاشی است. او به دنبال نقاشی‌های پیشین علاوه بر رجوع به دوران کودکی و جوانی خود، از دیگر هنرمندان به ویژه الافور الیاسون تأثیر گرفته است و با استفاده از عکس‌های گردآوری شده از فضای مجازی خود را در دنیای دیگری قرار می‌دهد و به این سبب برتری نگاه هنرمندانه را سلب و به خوانش مستقل تصویر کمک میکند. در کار مهدیه رنگ سبز از طبیعت یا قداست نمایندگی نمی‌کند بلکه همانند گدازهای مخرب و شیمیایی در طبیعت روان شده و آن را رو به نابودی می‌برد. مهدیه که در خانواده و محله‌ای مذهبی رشد یافته، تجربه‌ی پرنشیب وفراز زندگی‌اش را به تصویر می‌کشد. «طبیعت مشروع» درازدستی مصنوعات ذهنی و فیزیکی انسان به طبیعت است، تعرضی که بازندهی آن نهایتاً خود آدمی خواهد بود.

درگیری «خود» به معنای مغلوب و «دیگری» به معنای سرکوب‌گر در نقاشی‌های آذین و مهدیه قابل خوانش است، چراکه هر دو به دنبال چرایی سلطه‌ی نظام قدرت، اثرشان را خلق می‌کنند.