هنرمند چطور می‌تواند پروژه‌ی خود را در زمان پس از ارائه‌ی آن، حفظ کند؟ آیا روی هم رفته باید پروژه‌هایی که به یک مکان و زمان خاصی تعلق دارند و از پایه زودگذر تعریف شده‌اند را مستندنگاری کرد؟ پروژه‌ی «بازگشت» با هدف واکاوی این پرسش‌ها از سال ۱۳۹۷ در «پروژه‌های پادمان» آغاز شده است. بخش پژوهشی آن کتابی است که در قالب گفتگو با برخی هنرمندان در حال فعالیت ایرانی به بررسی رویکردها و روش‌های مواجهه با مسئله‌ی مستندنگاری از «هنر معاصر» می‌پردازد.
در نمایشگاه «بازگشت» تلاش شده است در قالب یک پروژه‌ی کیوریتوریال بیش از اینکه بر روی معرفی پروژه‌ها تمرکز شود، با توجه به زیست هر پروژه در یک وضعیت جابجایی، تجربه‌ای حسی از آنچه بر آن‌ها نیز گذشته است، در نظر گرفته شود.