ناهید بهبودیان در پروژه­ی «مستوری» که با همکاری پلتفرم دیزا شکل گرفته است نظام مُد را در شباهت با چرخه­ی تکامل و بقای گل­ها بررسی و چیدمانی از خودنمایی خوفناک گل­های سمی را در فضای پروژه­های محسن به نمایش می­گذارد. گل­­ها سیستم زایش گیاهان­ و گرده­افشانی شیوه­ی امتداد و توالد آن­ها است. در این فرایند هنگامی که گل­­ها برای بقا به دیگری نیاز پیدا می­کنند به زیباترین و فریبنده­ترین شکل خود در می­آیند؛ درست مانند مُد که با اغواگری سال­هاست جای خود را در زندگی انسان­ها باز کرده­ است. مُد امکانی است که هنر را در زندگی روزمره پوشیدنی­ و کاربردی می­کند.

­گل­ها بیش­از ده سال است که ناهید را مسحور کرده و در فعالیت بینارشته­ای او در عرصه­ی تجسمی و مُد به زبان اصلی­اش برای خلق هنری بدل شده­اند. او در نمایش­های قبلی­اش گل­ها را در دست خود به­مثابه­ی ابزاری می­داند برای لمس و ارتباط با دیگری؛ از جنس ارتباط گل­ها با دیگر موجودات. او با گل­ها و طبیعت مستورشان هم‌ذات‌پنداری می­کند؛ چه­بسا گل­ها برای او الگوی زندگی­اند؛ الگویی برای ارتباط، تاثیرگذاری و بقا.

در فضای پاسیو گلی محصورشده برای بقا دست به هر فریبی می­زند: تکثیر مسحورکننده­ی ریشه­ها و جوانه­هایی رنگارنگ، پراکندگی خیره­کننده­ی بذرهای درخشان و تلاش گلبرگ­ها برای تسخیر فضایی بزرگتر. استودیوی ناهید که در یکی از اتاق­ها بازسازی شده است، نگاهی است اجمالی به تجربیات و فعالیت­های او که همواره ریشه دواندن مُد را در زندگی روزمره­ی شهری ثبت کرده؛ آن­چه به گرده­افشانی گل­ها می­ماند. سرآذین­ها که در این اتاق با پس­زمینه­ا­ی از شهر و زندگی انسان ارائه می­شوند و سرآغاز پروژه­ی مستوری هستند، از گل­هایی الهام می­گیرند که با فریفتن دیگر موجودات آن­ها را به حضور سمی خود فرامی­خوانند. در «اتاق پرو» این به­دام­افتادگی به شکلی ملموس­تر تجربه می­شود و مخاطب خود را گرفتار حربه­­ی گل برای بقا می­یابد. در اتاقی دیگر فرآیند مستندسازی و شکل گرفتن این پروژه­­ی مشارکتی به چشم می­خورد که با همراهی تعدادی از طراحان لباس ایرانی و عکاسی علیرضا فانی ثبت شده است؛ چگونه عمارتی متروک تبدیل به همان خاکستری می­شود که هزاران سال پیش گل­ها از آن جوانه زدند؛ بستری برای تماشای زیبایی پایدار.

هرکدام از پروژه­­های ناهید حلقه­ای از زنجیر بی­انتهای شیفتگی او نسبت به گل­هاست. او خود نیز به واسطه­ی خلق هنری، در هر دوره­ی فعالیتش مانند فصل شکوفایی گل­ها، از غلاف پوسته­مانندش سر بیرون می­آورد و بار دیگر نمایشی از چرخه­ی ابدی مرگ و زندگی برپا می­کند و ردی بر خاک می­گذارد.