در فرهنگ دیرپای ایرانی، حروف - به خلاف فرهنگ‌های سامی که کلمات- آغازگر و نمودگاه هستی‌اند و موسیقیْ کشف رازهستی‌است. مجسمه‌های شاهرخ فریوسفی از این دریچه راهش را به هست شدن آغاز می‌کند و تک‌تکْ حرف‌ها، جهان پرندگانی‌اش را می‌سازد. پرندگانی که ققنوس را به خاطر می‌آورند؛ از آهن و آتش زاده‌اند و از قفس بیرون آمده، اما هنوز آوازشان را سر نداده‌اند. به‌خلاف آنکه رابطه‌ی «پرنده-قفس» همواره ارجاعی صوفیانه به ذهن می‌رساند، اما کار شاهرخ فریوسفی را اغلب بایست از دریچه‌ای اجتماعی دید. پرندگانی که در نمایشگاه قبلی او در قفس بودند، اکنون قفس‌هایشان را شکسته‌اند و سازی کرده‌اند که هنوز نوایی سرنینداخته. اما سکوت آغاز موسیقی است، چنانکه حرف‌های صامتْ آغاز هستی.

روزی که دور نیست، مرغانِ حروفِ شاهرخ فریوسفی از دل سکوتشان موسیقی رازگشای هستی و زیست را سر خواهند انداخت.