رنج، امری دیرین است که پایان ندارد. انباشت رنج در تاریخ و پوشاندن آن، زمان زیادی نیست که فرو ریخته است.

در آثار فرزاد امینی، برهنه کردن ماهیت رنج، از طریق نمایش آن امکان می یابد . او با رنج می نشیند ،گفتگو می کند و ساحت خویش را می سازد.

حال این پرسش  او از نقاشی است که رنج را چگونه نمایش دهد؟

در پاسخ به این سئوال ، او تا لبه های انهدام تصویر، پیش می رود، فارغ از هر نوع ژست هنری استادانه! و با همین فرض  است که در آثار او ، رفتار از تصویر، پیشی می گیرد.

                                                  عیسی جباری