طراحی های احمد منتظری رودبارکی

در نگاه اول، انبوهی از جزئیات، فرم های تو در تو و متراکمی به نظر می رسند

که بیننده ی پرحوصله را دعوت به تأمل و مشاهده ی عمیق خود می کنند.

تنها در این صورت است که می توان وارد دنیای آثار او شد

و لایه های پنهان آنها را کشف کرد.

عنصر خط، همیشه و از زمانی که شاهد حضور جدی وی در عرصه ی هنر

بوده ایم، مهمترین جزء آثار او را تشکیل داده است. خطوط نازک و مکرری

( که اخیراً  نقطه های ریز و پر شماری هم به آنها افزوده شده اند )

با نظمی سنجیده و بی شتاب، فضای بوم و یا کاغذ را پر می کنند و با تکرار خود بافت متنوع و پرجزئیات و فضایی نسبتاً انتزاعی را پدید می آورند. استفاده ی این حجم از خط و نقطه، جز با صبر، خلوت و تمرکز بسیار، مقدور نمی باشد.

مرور آثار او از آغاز تاکنون، تنوع تجربه و تلاش وی در استفاده از خط و به این ترتیب گسترش آثارش را نشان می دهند.

اگرچه هیچ نوع توصیف و یا روایت ادبی از طراحی و نیز نقاشی هایش نباید انتظار داشت، با این حال در آثار او علاقه به طبیعت و مشاهده ی جزئیات آن و حساسیت های نقاش نسبت به پدیده های زندگی پیرامون را می توان استنباط کرد.

بداهگی در هنگام کار و اصراری که منتظری در تمرکز بر ذهنیت خود دارد، آثار وی را از هرگونه واقع نمایی و روایت، بسیار دور کرده و در عوض، دنیای پیچیده و هزارتو و ناآرامی را تجسم بخشیده است که برآمده از عشق او به طبیعت، زندگی و همچنین دغدغه های زیست محیطی و حتی اجتماعی اش می باشند.

حسن موریزی نژاد

تابستان 1401