گمان می‌کنم ذات طبیعت زنانه است، گاه زیبا، گاه عصیانگر، با زوایای پنهانی که سعی دارد تلاطم درونی و عصیان را دستمایه ماندن و ایستادگی کند‌.

حال این منم، موجودیتی که در حصار از خودبیگانگی حبس شده و اکنون در تلاش است تا با عناصر درهم ریخته و لگدمال شده، فقدانِ بودن را نادیده بگیرد.

از خویش می‌پرسم:

آیا می‌توانم از پوچی عبور کنم و به شورش برسم تا عشق را تجربه کنم؟

مهین منفرد

اردیبهشت ۱۴۰۲