مجازاً اولنگ و سبزهزاری را گویند که به جهت دواب سرکار سالطین از چرانیدن غیر منع و قوروغ کرده باشند.
طبیعت توأمان در حال تغییر است. با خودش گاهی در صلح است و گاهی در جدال. امکانات و عناصر نامحدودی برای کندوکاو و تجربهورزی و اندیشیدن دارد. در
ُر زمین؛ زبری
ُکی و بیفرمی آسمان در کنار سنگینی و فرم توپ

ذات، آمیخته به تکثر است. طبیعت جمع اضداد است. صحنهی حضور همزمان مرگ و زندگی َ ست. سب
و زمختی تنهی درختی بر آبی قابل نفوذ و سیال؛ یا تکه استخوانی بیشکل بر گستره ُ ی سبز و یکدست قرق؛ همه گویا با گذر زمان شکل تکینهی خود را یافتهاند.
این تضادها مهماند. مایهی حرکتاند و تجلی سازش و انعطافپذیری، و درک و کشف آن، هنرمند را به سمت ساختن تصویری قابل تعمیم سوق میدهد و خط ربط
درون و برون، فضای شخصی و حیطهی عمومی را آشکار میکند.
با وجود این، باز هنگام نقاشی کشیدن بارها از خودم پرسیدهام چه چیز در طبیعت و منظره وجود دارد که هر بار به آن باز میگردم؟ سوالی که هنوز جوابش به تمامی
برایم روشن نیست.
اما برایم روشن است که چیزی را به نقاشی تحمیل نخواهم کرد. در فرایند شکلگیری آثارم سعی دارم انعطافپذیر برخورد کنم و این رفتاری متاثر از طبیعت است.
این آثار بیشتر نوعی هماهنگی درونی با ریتم و ضرباهنگ و هارمونی طبیعتاند تا بازنمایی عین بهعین یک منظره. راه رفتن در مرز بودن و نبودن، مرگ و زندگی،
و درون و برون، کاریست دشوار؛ مجموعهی حاضر در پی کشف این درمیانگیست.
از این رو اگر چه تصویر تا حدی به طبیعت وفادار است اما فرمها گاه تا مرز تجرید و انتزاع پیش میروند و مدام آبستن اتفاق و تغییرند. بارها تمام میشوند و باز
شروع میشوند و هی ساخته و تخریب میشوند. و این وسوسه خودش متاثر از جوهر شگفتانگیز طبیعت است.