نقاشی‌های دریسا رحمانیان دنیایی انتزاعی از خط و شکل تغییر یافتۀ هندسی است که در گذر از ساختارهای کلیشه شده بی‌اینکه موضوع مشخصی را ارایه نماید، تماشاگر خود را تا عمق ایده‌ها و احساسات هنرمند به دعوت نشسته است. دریسا از کودکی به نقاشی پرداخت، در دانشگاه هنرهای زیبا گرافیک و در ادامه طراحی مدرن را تا سطح عالی آموخت و اکنون در ابتدای دهۀ سوم تجربۀ هنری‌اش می‌توان مهارت و پختگی را در آثارش دید.

آفرینش بافت‌های ریز و درشت خشن اما جذاب و ترکیب‌های خلاقانۀ شکسته شدۀ خطوط که دگرگونی یا شاید تحریف خودخواستۀ آشکاری از شکل و فرم را به نمایش گذاشته، نوعی اختلالات ساختارشکنانه در آثارش فراهم آورده تا هنرمند در پرتوی آن خیلی بی‌پروا به درون مایۀ ذهنی خود پرداخته و بیننده را به میان چالش‌های فکری خود وارد کند.

برای رحمانیان هنـر ابزاری است تا با افزودن عناصر غیر منتظره یا کاستن کاملاً آگاهانۀ آنچه در نظر مخاطب یا منتقد باید می‌بود، پرده‌ای و تصویری پیش‌بینی ناشده و شاید غیر منتظره از دنیایی انتزاعی بگشاید که بی‌گمان فراتر از یک اثر نقاشی است. وقتی به تماشای دنیای او می‌رویم ناگهان در برابر اثرش رها می‌شویم. اینجا می‌توان در جستجوی موضوع خاص و مشخصی نبود، بلکه رنگ و شکل که با تکنیک‌های آفرینشی ویژه و متفاوت پیش روی ماست، پیام یا بیانِ هنرمندانه‌ای است برای رفتن و ماندن در فضایی عمیق‌تر از شکستگی‌ها و بافت‌های شاید خشن کارهایش. آری نقاشی‌های دریسا رحمانیان ضمن ایجاد حس حرکت و انرژی چالش‌هایی تمام نشدنی از دنیایی پرمحتواتر و عمیق‌تر از آنچه انتظار داریم و دیده می‌شود است!