محمدرضا پورکمالی دانش آموخته‌ی رشته مجسمه­سازی سال‌هاست به شکل متمرکز با ورق آهن کار کرده و استحکام و در عین‌حال قابلیت­های صنعتی این ماده را محمل مناسبی برای بیان دغدغه­های خویش یافته‌است. وی در سالیان اخیر به کنکاش و تجربه‌ورزی با قطعات هندسی ساده پرداخته و مجموعه‌ی حاضر منتخبی از آثار وی در پنج سال گذشته‌است که اشکال پیچیده و فرم‌های گسترش یابنده از مشخصات بارز آن محسوب می­گردد. پیدایش نظم در دل بی‌نظمی و خلق پیچیدگی­هایِ سازمان‌یافته در عین رسیدن به بیانی زیبایی شناسانه و معنامند در مواجه با فرم و متریال از دل‌مشغولی­های اوست.                                

مجسمه­های محمدرضا پورکمالی، هم‌بافتی از قطعات مثلثیِ تداوم یافته در فضا هستند که درپیِ اشغال و کشف قابلیت­ها و امکانات گسترش، در مرز بی‌شکلی و بدن‌یافتگی ایستاده­اند. چشم‌نواز، رنگین و درخشان، فضا را تسخیر و آن‌را به شکلی دیگر درمی­آورند. همچون گونه‌ای مهاجم یا ارتشی از موجودات غریب، با لبه‌های تیز و بُرنده، هوا را می­شکافند و بی‌محابا خود را به مکان تحمیل می­کنند. به فاصله‌ی میان خود و مخاطب دست‌اندازی کرده، مرزها را در هم‌شکسته، بازی‌گوشانه و بی‌قید در فضا دخل و تصرف می­کنند. در یک نظر به چنگ نمی­آیند و حرکت و مداخله بدنمند و فعالانه مخاطب را طلب می‌نمایند. فضا را کنشمند و پرتحرک ساخته و زمان و سرعت را در مجاورت خود دست‌کاری می­کنند. ریتم را دچار سکته و فواصل را بهم می­ریزند. در کار آشوبند و با پیچش‌های ناآشنا و فرم‌های جسورانه، بر نظم موجود شوریده و ترتیبی دیگر را پی­ می‌ریزند.                                                                         

آشوب، مجموعه­ای از موجودات عجیب­الخلقه، بدنواره­ای منتشر و در­عین حال متحد است که فراتر از بازنمایی، منبعث از شرایط و تجربه‌ی زیسته‌ی ما، نمود احساسات و عواطف پیچیده و درهم تنیده­ای هستند که به کلمه درنمی­آیند.                                                                                                

نگار نادری‌پور