مسخ سکوت
ممارست در بودن های وا پس زده را  دچار بوده ایم و بر دوش و دست هایمان ، سنگینی بغض های فروخورده ی در حریر پیچیده مان را ناچار به تحمل.
هماره به سان کودکی نابالغ، تنهایی مان را در خیالی رنگاگون و پر نور،  تنیدیم و غرق در طعم و بوی نوستالژی هایمان  تاب آوردیم. 
تن هایمان در وطن تنهاست.
سکوتی مسخ شده را آغاز کردیم  و در این سکوت می اندیشیم که چگونه در انتهای کاوشهایمان به شب رسیدیم. 
و سارا آزموده چه شجاعانه این مسخ و آن سکوت را به چالش کشیده است. 
عدنان مصلایی