خروس‌ روستا که می‌خواند زندگی آغاز می‌شود، درختان به بار می‌نشینند و رودخانه ی  سیاهرود صاف و زلال می‌شود و کمی این طرف‌تر ، دِه رنگ شادی به خود می‌گیرد.

 صدای خروس یاد‌آور نوستالژی همه‌ی آدم‌های روستا است، چه فرقی می‌کند دِه بالایی و یا دِه پایینی.

آوازش یادآور خاطرات شیرین کودکی است، زمانی که مادر کنار سفره‌های رنگین پارچه‌ای ما را به صبحانه دعوت می‌کرد، هر روز.

این روزها آوازها  کمتر به گوش می رسد و من بر آنم که خاطرات از یاد رفته را  بازنمایی کنم.

حامد مشمولی
شهریور۱۴۰۲