تقدس درختان و گیاهان از رسوم کهن ایرانیان است. در دوران هخامنشی نقش درخت سرو را در جاهای مختلف معماری تخت جمشید می‌توان مشاهده کرد. همچنین تصویر درخت حیات در نقوش تزیینی ساسانی دیده می‌شود. پس از اسلام نیز درختان مورد تقدیس قرار می‌گیرند. درختانی که در مکان‌های مقدس مثل حیاط امامزاده‌ها می‌رویند. به‌عنوان نظرکرده مورد تقدس مردم قرار گرفته‌اند. این درختان از گونه‌های مختلف مانند سرو، چنار و انواع دیگر هستند که در باورهای عامه برآورده‌کننده حاجات و آرزوهایشان است. درخت سرو به‌دلیل کاربرد زیاد، تبدیل به نماد شده است. سرو به‌دلیل فرم و شکل کلی و همچنین ایستایی، راستی قامت و سرسبزی همیشگی مورد توجه هنرمندان و شاعران قرار گرفته است. البته علاوه بر زیبایی فرمی، دارای مفاهیمی در پشت نقش خود است.

سرو نماد جاودانگی، رویش، آزادگی و سربلندی است. در بعضی نقوش، بالای سرو کمی به پایین خم شده است که نشانۀ افتادگی و تواضع است و گاهی کاربرد آن بر روی سنگ قبور نشانۀ حزن و اندوه از درگذشت فرد متوفی است.

زیبایی فرم و مفاهیم نهفته در برگ‌ها و شاخه‌های درختان و مخصوصاً درخت سرو مرا بر آن داشت تا مجموعه‌ای را با نام سروستان شروع کنم. ارتباط فرمی برگ‌ها با بعضی از حروف فارسی مخصوصاً حرف زیبای (هـ) دو چشم از توجهات و تأکیدات این مجموعه می‌باشد. همچنین نوع اجرای آثار در بخشی از این مجموعه به‌صورت معکوس می‌باشد بدین معنی که به‌جای حالت معمول که فضای مثبت نوشته می‌شود، فضای منفی رنگ شده تا از دل آن نقوش خود را نمایان سازند.