این نمایش شامل سیزده اثر ترکیب مواد روی بوم‌، کاغذ و تخته با ابعاد متوسط و نسبتا بزرگ است. آثار در نگاه نخست، انتزاعی، کم کنتراست، تقریبا نزدیک به مونوتون به چشم می‌آیند. سطوحی کم‌رنگ با تضاد رنگی کم، نشان از بیان ملایم و در عین حال شفاف هنرمند دارد. با دقت بیشتر در آثار خطوطی محو در کنار این سطوح رنگی خودشان را به چشم بیننده می‌نمایانند. این خطوط با آن سطوح کم‌رنگ به شکلی ترکیب می‌شوند که گویی اثر به دلیلی از پیش «تا» شده و اکنون باز گسترده شده است، یا طوری نشان‌گذاری شده‌اند که برای نخستین بار «تا» شوند. از سطوح انتزاعی‌ و تقریبا بی‌شکلی که در بعضی آثار دیده می‌شوند رفته‌رفته به سطوحی با شکل‌های مشخص‌تر و هندسی‌تر می‌رسیم که در کنار آن خطوط «تا» رابطه تجسمی و تصویری فکر شده و آگاهانه‌ای را برقرار می‌کنند که مبنای فکری درک آثار را فراهم می‌آورد. هنرمند با هر «تا» کردن نمودی را پنهان می‌کند که باز‌گستردنش ناگفته جدیدی را آشکار می‌سازد. ناگفته‌ای که از رنگ، هر قدر استعاری، فاصله می‌گیرد تا شیوه‌ی بیان هنرمند را در این مجموعه پایه‌ریزی کند. این بیان به همان سان که در قالب تصویر شکلی شناخته شده‌تر می‌گیرد، در ادراک نیز معنای خود را می‌گستراند.