حضور کبوتر‌ها در شهری که زندگی می‌کنم پررنگ است. گاه به این فکر می‌کنم که کدام حرکت‌شان از روی اراده است و کدام در اختیارشان نیست؟ این کبوتر‌ها در سال‌های دور به‌ دست انسان‌ها اهلی، و بعد در گذر زمان به حال خود رها‌ شده‌اند. اکنون گویی نه دیگر می‌توانند به سنت طبیعی‌شان زندگی کنند و نه با نظم جدید زندگی کنار آمده‌اند؛ به هیچ کدام از این شرایط تعلق ندارند. شباهت وضعیت زندگیِ این کبوتر‌ها به وضعیت زندگی انسان‌ها در جامعه‌ی خودمان، باعث انتخاب این سوژه شد. هرچه پیش رفتم اشتراکات بیشتری دیدم و در انتخاب سوژه مصمم‌تر شدم.
در فاصله‌ی بین خلق مجموعه‌ی قبلی و اخیرم شاهد تغییرات زیادی در محیط اطرافم بوده‌ام که به آثارم راه یافته‌اند. در تعامل با کبوترها متوجه شدم که تنها زمانی به حرکت در می‌آیند که روی‌شان نور تابانده شود. در "هستیم" من کارگردانی هست‌ام که کبوترها را با تاباندن نور یا ایجاد تاریکی حرکت می‌دهم.