اساطیر شاهنامه‌ای، تئاتر ژاپنی، کمیک استریپ و عناصر آشنای شرقی؛ همه و همه به یکباره در چارچوب یک قاب قرار می‌گیرند و مخاطب به دنبال خط و ربط هر کدام می‌گردد و از دل این تصاویر که به چشمش آشنایند، داستان خود را در ذهن شکل می‌دهد. 
امیرحسین علویجه در کارهایش دنیایی را تصویر می‌سازد که به معنای واقعی کلمه، دنیایی رنگی است؛ اما این رنگی بودن به معنای شادی و سعادتمندی فیگورهای حاضر در تصویر نیست. از طرفی، در تعدادی از کارها مخاطب با تصاویری مواجه می‌شود که دنیای آشنای بازی های پیکسلی برابرش گشوده می ‌شود، زمینه‌ای که با روایتی ایرانی_اسطوره‌ای پیکسلی شده است.
رابطه هنر ایران و خاور دور، از نقاط آشکار تاریخ است. این دو منطقه از قدیم الایام تا به امروز پیوسته الهام‌آور و غنابخش سنت‌های هنری یکدیگر بوده‌اند. آمیختگی سبک‌ها، تکنیک‌ها و نقوش به خلق آثار هنری منجر شده است .
مفاهیم بازی، نمایش، تراژدی و اسطوره با فانتزی‌های ذهنی هنرمند آمیخته شده‌اند و این آمیزش، با روایتی تصویری از شرق به نمایش در آمده است.
« بصیر حسین‌بر »