پرتاب­شدگی

فضای کار نقاشی­های من، «پرتاب­شدگی» است. انسان  از منظر اگزیستانسیالیسم به جهان و در نتیجه به زندگی، آزادی و اضطراب، توامان پرتاب شده است. در این فضا آنچه بیش از همه برای من حائز اهمیت است دو مفهوم «زنانگی» و «زمان­مندی» است که به ناچار به هم گره خورده و در هم تنیده­اند. از این رو نقاشی­ها، از یک طرف در حدفاصل «امر واقع» و «امر خیالی» خود را باز می­یابند تا از فرمالیزم محض فاصله بگیرند و از طرف دیگر تاکید مضاعف بر زمان دارند. برای همین مولفة زمان را در این آثار به بستری برای اجرای نقاشی­ها درآوردم.

زمان بی­رحم است، می­پروراند و به قهقرا می­برد و این بی­رحمی را تنها زنانند که به صورت امری بنیادین درک می­کنند و با تجربه زیسته آنها گره خورده است.

زمان در ورق­های آلومینیومی، که بوم­ها روی آنها چیدمان شده­اند، به مولفه­ای برای اجرا تبدیل می­شود.این اجرا در دو ساحت «زوال» و «بازنمایی» می­کوشد از یک طرف با اکسید شدن ورق­ها در طول زمان بر همان زما­ن­مندی بی­شفقتی تاکید کند که آرام، خونسرد، بی­وقفه و بی­ملاحظه در حال رخنه کردن در همه چیز است و از طرف دیگر، تصویری محو و گنگ از حضور انسانی مقابل تابلو به دست ‌دهد. 

حضور یا حضورهایی که هر یک نتیجه همان پرتاب شدگی است.

تارا نظم علیزاده