تصویر به مثابه تصویر تقابل کلمنت گرینبرگ و آلفرد روزنبرگ را شاید باید پایانِ زد و خورد فرم و محتوا و یا حتی پایان نقاشی نامید؛ همچون فروپاشی دیوار شیاطین کمونیست برلینی، که پایانی بر تقابل ایدئولوژی‌ها بود. حال ما ماندیم و مطرح شدن سوژه‌ی اختگی تصاویر معاصر، توسط روشنفکران تجسمی. اما به توفیق اجباری بر من شد که از “چگونه” در مقابل “چه چیز” دفاع کنم و هنر را برای هنر خلق کنم نه برای توده و سوژه. با هرس کردن تصویر از موضوع، پل خواهیم زد به خود تصویر، به لحظه‌ی برهنه و عورِ توجه قبل از تفکر، لحظه‌ای که فقط مخاطب خواهد بود و رنگ و بوم.