کنایه‌های دیواری

 بررسی عکس‌ها و نقاشی‌های مهدی سحابی از مجموعه «دیوارنگاره»ها، تطبیقی واقف بر فرم و منفصل از محتوا در میان دو مجموعه می‌باشد. این ارتباط هم به لحاظ فرم و هم به لحاظ معنا قابل بررسی است، سحابی در نقاشی‌های مجموعۀ دیوارنگاره‌ها با کشاندن دیوار به سطح نقاشی و در واقع تأکیدی بر خود ابژۀ دیوار به مثابه حضور تا نقاشی، بینشی نو در بازنمایی را رقم زده که ما را به خوبی با جهان‌بینی او آشنا می‌کند.

سحابی با استفاده از فرم‌های تصویری اجتماعی‌ای که در روزهای انقلاب 57 ثبت کرده است، به خلق کنش‌های شخصی خود می‌پردازد. استفاده از تک به تک عناصر تصویری درج شده در دیوارنگاره‌های انقلاب توسط او در نقاشی‌هایش دلالتی بر تسری فضای اجتماع و شهر به فضای نقاشی است.

کنش‌های سحابی در پسِ طنزی ظریف، محتوایی جدی را به چالش می‌کشد و نوعی گفت‌و‌گو بین سحابی و خویشتن را آغاز می‌کند، می‌توان گفت شعارها عرصۀ بودِ هنرمند می‌شوند و نهایتاً به نمودی ویژه بر سطح بوم می‌انجامند که نزد سحابی فضایی سرشار از حافظه است و گذشته را به اکنون متصل می‌کند. او علاوه بر محتوای اعتراضی-اجتماعی قالب در عکس‌ها نوعی شاعرانگی و لطافت را به نقاشی‌هایش اضافه کرده و محتوای آن را دوپهلو می‌کند.

«هنر در نهایت یک استعاره یا یک کنایه است و نگاه هوشمندانه نگاهی است که به دنبال زبان دومی باشد که از پس زبان ظاهری پیداست.» مهدی سحابی

سعادت افزود