چنین برمی‌آید که بنیادی ترین عنصر بوطیقای ویرانگی را همان ماخولیا‌ی خاموشی شکل می‌دهد که بر انسان به وقت تامل یا چه بسا مواجهه ناگهانی با ویرانی در شکل فیزیکی آن مستولی می‌شود؛ به ویژه، به هنگام برخورد با نمونه‌ای از طبیعت یا طبیعت ثانوی که تجسدِ مستقیمِ تباهی است و یا آنرا تداعی می‌کند.

آنچه در این میان به «بوطیقای» ویرانگی تعلق دارد، نه خودِ ویرانه ها، که همین تاثیر سوبژکتیو آنها است که بر نظاره‌گر چیره می‌شود. این تاثیر سوبژکتیو بیش از هر چیز به زمان‌مندی و در نتیجه به تاریخ اشاره می‌کند: به ویرانگری زمان. در این تجربه، ما با تاریخ طبیعی رو در ‌رو می‌شویم، با طبیعتی که در ویرانی خود، گذشت زمان و سیر تاریخ را به نمایش می‌گذارد.

از کتاب تاریخ طبیعی زوال

باران عمادیان