یادداشت هنرمند بر نمایش « بقایا در گالری امروز تیرماه 1403 اصفهان
کودکی من مقارن با شروع دوره خشکسالی در اصفهان بود و زمانی که در سال 1396 تصمیم گرفتم تا در این باره چیزی بسازم، تاثیرات این بحران در فضای شهری مشهود بود همین نقطه ی شروع بود که مرا واداشت تا در جست و جوی پیامدهای دیگر این ،بحران به مناطق مرکزی ایران سفر کنم تالابهای خشک را دیدم و در حاشیه آبگیرها ایستادم تا مردن زندگی را در آن جا مستند نگاری کنم دیدار. بوتههای خار وسط رود "هامون" بود که من را مطمئن کرد که چیزی دربارهی باقیماندههای این زوال بسازم به جای تصویر اساطیری رود هامون در ذهن ام خاک کرم رنگ می دیدم و فکر میکردم نمایش تغییرات جدید شکل گرفته از تبدیل شدن آن رود به این بیابان هدفم از این پروژه است بعدها درباره تغییر الگوی مهاجرت پرندگان به این مناطق مطالعه کردم و از آنجا بود که پرندهها وارد کارم شدند پرندگان بسیاری در سالهای ابتدایی خشکسالی هنوز در تالاب های ایران تخم گذاری می کردهاند و جوجه هایشان در خشکی تالاب می مردند و پرندگانی که ساخته ام بازماندگانی از نابودی زیست محیطی بودند.برای تصویرشان از هیبت لک لک آفریقایی الهام گرفتم که از عصر دایناسورها تا امروز منقرض نشده
فکر میکنم مدیریت غلط منابع طبیعی ،سهم بزرگی در وضعیت کنونی محیط زیست ایران دارد و کماکان به عنوان یک هنرمند دوست دارم درین باره کار کنم ولی در طول این هفت سال که در فکر ایجاد تغییر در این مجموعه بودم نگاه من به مساله محیط زیست تغییر کرد. شش ماه اخیر که مشغول طراحی و ویرایش این مجموعه بودم دیگر جدال انسان با طبیعت برایم مسئله نبود این دو نیرو همواره به اشکال مختلفی در حال جدال با یک دیگرند و این فرآیند همواره در حال ساخت وضعیت جدیدی از هر مسئله بحرانی ست. دانستم که به نمایش ساختار بحران زده" علاقه مند ترم مفهمومی که اکنون با ذهنم همسوتر شده نه بازنمایی زوال محیط زیست که خود زوال و نه فقدان" آب که خود فقدان و نمودهای بازمانده از آن است. می خواستم بودنی را بسازم که به نبودنی اشاره میکند خشکسالی، زوال ، مرگ و هرنوع از دست دادنی منجر به ساخت شکل جدیدی از روان میشود و من سعی کردم که با آن چه ساخته ام به نبودنی در بودن اش اشاره کنم
گمان می کنم این مجموعه پاسخ من به ترس از مرگ ، زوال و نابودی بوده باشد. پرندگانی که ساختم را نه فقط بر سر درختان خشکیده که در کنار هر آنچه رو به پایان میرود میتوانم تصور کنم. در پی ساخت این مجموعه به این باور رسیدم که تعلیق و تغییر فضای بحران زده ای که در آن هستیم، امری اجتناب ناپذیر است و ما
همواره دنبال هماهنگی خودمان با فرایند نابودی طبیعتی در درونمان هستیم. نمیدانم چگونه با هر نوع از دست دادنی کنار می آییم و ساختاری تازه را شکل میدهیم که مبرا از صورت ازلی اش نباشد و هنوز نمیدانم در این فرآیند چه چیز از میان میرود و چه چیز باقی ، ماند؟ می لیلا مختاری ۱۴۰۳