«آژمان» در زبان پارسی باستان به معنای بی‌زمان و بی‌نهایت است. می‌توان گفت ویژگی مشترک این آثار، عنصر بی‌زمانی در آن‌هاست و این مجسمه‌ها امکان جستجویی فراتر زا مرزهای زمان و مکان را برای بیننده فراهم می‌کند؛ گویی ما با نوعی بی‌زمانی و یا تعلق به همه‌ی زمان‌ها روبه‌رو هستیم.