در مجموعه‌ی اخیر اردوان انتظاری (م. ۱۳۷۳ تهران) با عنوان «دیوار‌ها و چیزها»،‌ آثاری با تکنیک اکرلیک روی بوم از ترکیب تصاویر ذهنی هنرمند با محیط‌های محصوری که در آن زندگی و کار می‌کنیم را مشاهده می‌کنیم. این تصاویر در واقع محصول اتود‌هایی‌ از تصاویر تعدادی ماسک قالب‌گیری‌شده‌ از چندین صورت‌اند که در کنار هم مقیاسی غیرمعمول به وجود می‌آورند. این صورت‌ها در عین پویایی، از حرکت ایستاده‌اند و تابش نور، سایه‌ها و پستی بلندی‌های آنان را برجسته کرده ‌است

ترمه ضیایی (م. ۱۳۸۱ اصفهان) در نقاشی‌های دیجیتال‌اش از مجموعه‌‌ی «تمام دیروزهای ما»، با به کار‌گرفتن لکه‌های رنگی خنثی، استفاده از سفیدی حاصل از فضای منفی بین هاشور‌ها و به تصویر کشیدن آسمان‌های بزرگ و طبیعت خلوت، تصاویری با موضوع آرامش در اوج ناآرامی و سادگی در اوج پیچیدگی می‌سازد. پیچیدگی خطوط، چالشی برای بیننده در جهت تشخیص دیجیتال یا دستی بودن نقاشی‌ها ایجاد می‌کند که در نهایت هدف اصلی هنرمند تلاش در ایجاد حسی متضاد در مخاطب است .

دست انداختن و بیرون کشیدنِ خوانشی از حقیقت، از شکل «آنچه دیده می‌شود»، به امکان دیدنِ «آنچه رخ داده»، در میان شلوغی و تحریفی که خاطره بر ذهنِ انسان تحمیل می‌کند، شبیه به جست‌وجوی هویت در میان ویرانه‌های خاطرات است.
حضور بی‌وقفه‌ی این موضوع در ورق‌به‌ورق آلبوم‌های خانوادگی در میان عکس‌هایی که این خاطرات جمعی را با صداهای فراوان و گاه ناهمخوان ثبت و بازنمایی می‌کنند، نقطه‌ی آغازی شد برای فرهاد  یساولی (م. ۱۳۶۶ تهران) برای جان‌بخشی به این اعوجاج و آشفتگی در مجوعه‌ی «یادِمان». کاوشی همراه با بازیگوشی درون تصاویری که حالا خود بدل به ماده‌ی خامی شده‌اند جهت ساختن تندیس بصریِ تازه‌ای از «خود»، در میان تکه‌پاره‌هایی از مفاهیم و خاطراتِ کهنه.