من همواره زن را به عنوان موضوع اصلی نقاشی‌هایم دیده‌ام. نقش مهمی که اولین زن به عنوان مادرم در زندگی من داشت باعث شد تا مجموعه «چشم اندازی در مه» پدید آید و هنگامی که در سال 98 مجموعه «دشت گریان» را شروع کردم، موضوع زن برایم از همیشه پررنگ‌تر شد. در آثار قبلی‌ام زنان در فضایی آرام و ساکت با پس‌زمینه‌ای خاکستری و یکدست قرار داشتند و این بار زنان نقاشی‌هایم در میانه یا روبه‌روی طبیعت قرار گرفته‌اند؛ مگر تمامِ یک زن چیزی غیر از طبیعت است؟ به همان اندازه آرام، بخشنده، خشمگین، بارور، فراخ، پر از جزییات، پر نور، پر تاریکی، پر رنج، پر بیم و همان قدر پر امید.
زنان نقاشی‌های من در سکوت و اندوه خود فرو رفته و همچنان در آستانه ابهام قرار دارند. زنانی با صورت‌های پنهان و اندوهی در سینه که گویی می‌خواهند با طبیعت یکی شوند.
«دشت گریان» نتیجه هشت سال اخیر زندگی من است. این مجموعه نقاشی‌هایم بیشترین شباهت را به خودم دارند، آنها تصویر رویاهایی هستند که گاهی نمی‌دانم کدام خواب است و کدام بیداری.

محدثه عیوض‌خانی