اندازه همیشه عنصر فیزیکی مهمی از اثر هنری بوده است. در دهه های اخیر، اهمیت این عنصر تعیین کننده تر شده است. هنرمندان با انتخاب اندازه حسی را بر می انگیزانند، همچون نماد، معنایی را منتقل می کنند، رویکردی را برجسته می کنند، به تئوری هایی ارجاع می دهند و بعضی حتی جهان بینی ویژه ای را بیان می کنند. اندازه، به عنوان نشانه ای مؤثر، گاه به اندازه، موضوع و تکنیک دلالت گر می شود. هنرمندانی با غول آسا کردن اندازه‌ی آثارشان، در پی شگفت زده کردن مخاطب، تاثیر حسی سهمگین، همسویی با فضاهای عظیم، استفاده از تکنولژی پیچیده و هزینه های گزاف هستند. آنها بییندگان زیادی را در پیش آثارشان تصور می کنند. در برابر، هنرمندانی به خلق آثار کوچک روی آورده اند. برای این هنرمندان، وجه تامل و پرسش برانگیز بودن اثر، رابطه نزدیک و یک به یک بیننده و اثر، استقلال از نهادها، فضای صمیمی، در دسترس بودن (فیزیکی و مالی)، نگاه های متواضعانه، دموکراتیک و ... اهمیت بیشتری دارد.