عکس های حسنا شهرامی پور موضوعی برای مکالمه ندارند. آنها تنها درونمایه ای دارند با نام "تنهایی".خودنگاره هایی از برش های مبهم جسم هنرمند که در گوشه و کنار فضایی یکسره خالی جا می گیرند بی آنکه لزوماً به جایی برسند.

قاب های خالی عکس های حسنا خودنمایی فرم و ساختار نیست. در واقع، این فضای منفی نیست که تنهایی را معنا می کند.این خود هنرمند است که از خود فضایی منفی می سازد.هستی خود را به نیستی و خلاء بدل می کند. تا پیرامون بی ارزشش با اغراق هرچه بیشتر مقدم بر او باشد.چنانکه تنهایی مقدم بر او، و مقدم بر ماست. و این عکس ها در بهترین تعبیر نه نماد تنهایی بل تنها یادآور لحظاتی از آن می توانند باشند. حالی که تنهایی بزرگ همچنان در جریان و در کار است. بیرون از محدوده ی قاب های این تصاویر. و خود هنرمند بیش از همه این را می داند!