دستی که به سمت آسمان دراز شده، به دنبال شعله‌ای در دل تاریکی‌هاست، دستی که تا رسیدن به خواسته‌ها و آرزو‌ها ادامه می‌یابد. دست‌های بی‌انتهای زنانی که از دل چوب برخاسته‌ و  استوارند. آنچه در ظاهر ساده و بی‌صدا باشد، در درون خود داستان‌های پیچیده‌ای از درد و رنج و شادمانی دارد. با کندن چوب و پیچیدن پارچه، دری به سوی درونی‌ترین و حقیقی‌ترین لایه‌های احساسات باز شده است. 
از میان جزئیات بافت پارچه‌ها، که چون پوششی نازک پیکره را در برگفته‌اند و چوب‌های تراش‌خورده‌ی منقوش، داستانهایی از گذشته یا تجربه‌های فردی و جمعی ‌یادآور می‌شوند، و با هر بار نگاه به آن‌ها به برداشت تازه‌ای از استواری، امید و بردباری می‌رسیم.