کوه همچون مادری استوار و سرو قامت، التیام بخش ذهن های خموده، ناایمن ونا آرام است. زیست مدرن و شهری، گذران روزگار پر آشوب و پرتنشی است و بازگشت به دامان طبیعت همسان بودن در دوران خوش و خاطره انگیز کودکی در دامان خانواده به دور از تنش های روزگارو دوران بزرگسالی و مسئولیت های برآمده از آن است.
 کوه همانند مادر و مامی مقدس، سایه‌ساز و پناهگاه پیکرهای مجروح و آسیب دیده از زندگی پردغدغه و آشوبناک امروزی همچون ماوایی برای کسب آرامش و بازیابی خویشتن طبیعی و حقیقی است.
 مفاهیم وسوسه انگیز و تعالی بخشی چون صعود و فراز و فرود، در پناه و همراستا با کوه و کوهستان معانی دقیق خود را متبلور می کنند.