نامیرایی در بزم حیاتنوید نوزایی انسانی منزه تحلیلی بر آثار هلیا سلمانی در نمایشگاه...

نویسنده: شهرام زعفرانلو

آثار هلیا سلمانی سراسر چالش، تحرک، دگرگونی، سیالیت و تعلیق است. تمایل به رهاشدگی ابدی در بی زمانی مطلق، دیوارهای محدودیت و تعلقات را درمی‌نوردد و مرگ و نوزایی را فریاد م یزند. هستی آن، آبی است که پادشاه حیات آن ماهی است. انسان، حاصل رشد و نمو است و روح و جسمانیت انسانی، فرآورده ی متعالی و نهایی این شرایط و فرایند است.

در هم تنیدگی تضادها با بافتی خلاقانه و پویا، فرم دهنده یِ اساطیریِ بنیان های جهان رویایی آثار است. خیالات بیننده به شکلی روان در این هستی سیال به گردش واداشته شده و به انکار شیرین واقعیت، منتهی می شود.

تن های منعطفِ در حال تکوین، از فروپاشی و حیات مرگ به زیستی منتج م یشوند که نوید بخش آفرینش در بطن خلاقیت است .

پیچیدگی نه در تعدد عناصر، بلکه در ترکیبات پیکره ها و فرارَوی از واقع نمایی بی معنا، نهفته است. فرم ب یاحساس و سرد چهره ی ماهی که همه چیز را گنگ و معلق م یسازد، میل جستجوگر ما را به زیر هر فلس تن ماهی رهنمون م یشود تا راز و رمزی از درونیاتش را دریابیم. چنین بافندگی تن را در سایر کالبدهای زایشگر آثار این هنرمند می توان دید و ناخواسته کنجکاو و حیران شد.

با وجود غلبه ی بی زمانی و نامکانی، همه چیز در مسیر آینده ای امیدبخش سیر می کنند و نوزایی بکر و غیرقابل پیش بینی از بدن های انسان هایی بی پیرایه اما آرزومند را مژده می دهند.

آنچه این نقاش یها را به تلنگری مهیب بدل می کند، اعلانِ فقدانِ نسیانِ اذهانِ کرخت و پوسیده ی ماست برای فهم مُرده گرایی های بی امانمان در کنار بینایی های از دست رفته ی بی ریشه ی برهوت حاکم .

١٦ آذر ١٤٠٣