آن لحظه که بود
هنر برای ثبت لحظه، معمولا با هنر عکاسی یادآوری می‌شود اما آنچه در این نمایشگاه مقصود بوده، چگونگی ثبت لحظه در ذهن و درون هر انسان است. لحظاتی که تنها با یک عنصر بار دیگر گذشته را در ما حیات می‌دهد. اکنون که مرز میان عکاسی و نقاشی نیز بسیارکم‌رنگ شده خلق آثاری با این مضمون بیشتر رایج است. از جمله هنرمندانی که آثارشان چنین رویکردی را دارد می‌توان گرهارد ریشتر و در مواردی دیوید هاکنی را نام برد. در مجموعه‌ی پیش رو لحظه تنها به واسطه‌ی حضور انسان‌ها به یاد آورده نمی‌شود و گاهی نحوه‌ی چینش اشیاء در واقعیت یا خیال نیز می‌تواند لحظه را در اکنون ما جاری کند. 
لحظه گاهی تماشای ریل قطاری از کودکی‌مان است که به خواب‌های امروزمان می‌رسد. 
لحظه‌ای که انباشت لباس‌ها در گوشه‌ای ما را به یاد لحظه‌ای سخت یا آسان می‌اندازد و یا وزش باد در جان پرده‌ای، تصویری از روزهای دور را با همان عطر زنده می‌کند. 
جایی که بر روی تخت نشسته‌ایم تا برای رفتن به سر کار یا مهمانی آماده شویم اما لباس‌ها یا حتی نحوه‌ی نشستن‌مان موقعیتی دور یا آشنا از همان فرم و فضا را در پیرامون‌مان پدیدار می‌کند. گاهی اکنون در غمی و یاد شادی می‌کنی و گاهی بالعکس. 
گاهی گلدانی از عشق که هدیه‌ای برای امروز است، پایانی از عشق‌ دیروز را در دل‌مان مجسم می‌کند. 
لحظه‌ها همیشه باقی‌اند، حتی آن‌ها که بودند. اکنون بعضی از آن‌ها در اثری نقش بستند.
شهرزاد رویایی
دی‌ماه 1403