نقاشی آبستره از نظر برخی مورخین، آن‌گونه‌ که امروز مطرح است، ریشه در اروپای قرن بیستم دارد. با این حال رگه‌هایی از این گرایش را می‌توان در آثار هنرمندان اروپاییِ متمایل به “نگرش ذهن‌گرای شرق” نیز یافت.
همایون سلیمی در آثار خود کوشیده است به کمک انتزاع با فرهنگ گذشته و فضای امروز رابطه‌ای نظام‌مند برقرار کند. او نگاه بیننده را از سطح به عمق می‌برد. سلیمی در تنهایی و سکوت، درجه‌های مختلفی از رنگ را آزموده و آثاری متنوع و پویا آفریده است. در آثار او نوعی تکرار نقوش وجود دارد. تکرارْ گفت‌وگوی ذهنی را خاموش می‌کند و ادراک‌هایی به دست می‌دهد که در حالت عادی میسر نیست.
 همایون سلیمی با کندوکاو در لایه‌های متعدد، در پی یافتن جواهر است نه نشاندن آن. در حقیقت، چیزی استخراج می‌کند، نه اینکه چیزی بگذارد.