سوگند به بیچارگی درخت بادام تلخ.

سوگند به پایداری‌اش.

سوگند به آخرین شاخه‌ی هنوز سبزش؛ به پیچ و تابش؛ به خودنمایی ملتمسانه‌اش.

سوگند به روزی که زاده شد برای بودن در قحطی.

سوگند به اولین نفرین اندوه‌بار دهان زهرآلود.

سوگند به اولین شکوفه‌های باغ که از آن تن زمخت و تنهای اوست.

و

سوگند به ثمره‌ی عمری که خوب می‌سوزد.