بنیاد پژمان: کارخانه آرگو در آستانه‌ی چهارمین دهه‌ی فعالیت می‌می امینی چیدمانی از آثار او شامل نقاشی، مجسمه، صدا و ویدیوی واقعیت مجازی را در نمایش/پروژه رویای شب، رویای بی‌تماشاگر به نمایش می‌گذارد. هم‌زمان با گشایش این نمایش/پروژه کتابی دوزبانه (فارسی و انگلیسی) شامل متونی از علی نصیر، سهراب مهدوی، غزال زارع، حمیدرضا پژمان، می‌می امینی و ماهان معلمی همراه با تصاویری از مجموعه‌ی آثار او در کارخانه آرگو منتشر می‌شود.

مریم (می‌می) امینی (۱۳۵۶، اصفهان) هنرمند فعال در رسانه‌های گوناگونی چون نقاشی، طراحی، چیدمان، مجسمه، ویدیو و اجرا است. او تحصیلات آکادمیک خود را در هنرستان هنرهای زیبای اصفهان و دانشگاه هنر تهران به پایان رسانده است. آن‌چه پرده‌های نقاشی می‌می را متمایز می‌کند میل او به گشودگی است. نقاشی برای او سکویی است که بیننده و هنرمند، هر یک به روش خود، از آن برای رفتن به قلمرویی دیگر استفاده می‌کند.

رویای شب رویای بی‌تماشاگر به یک «جغرافیای رویایی» تعلق دارد که در آن هر یک از مسیرها به‌واسطه بارِ معنایی و مفاهیم به مسیر بعدی متصل می‌شود. نقشه‌ای از محیط داخلی و خارجی به روایتِ در حرکتْ معنا می‌دهد – بدون شروع، بدون میانه، بدون پایان. پس این یک مسیر است! همان‌طور که کیمیاگر به عناصر جنسی و بازیافت اشتیاق جوانی می‌پردازد؛ من هم در مسیر و نتیجه پروژه‌هایم به سنتز می‌پردازم و در نهایت شاعرانگی و ادیبانه بودن را به متن آثارم می‌آورم. تصاویر نقاشی‌ها، صدا، نور، المان‌ها و مسیریاب‌ها برای فاصله گرفتن از دوبُعد و ورود به دنیای چندبعدی، که بیننده در مسیر تجربه می‌کند، به درک و شعوری از زمان حال و حاضر می‌رسد. این حرکت باعث هم‌گرایی مولف، مشاهده‌گر و خودِ شی (اثر هنری) می‌شود بی‌آنکه هدف من تمرکز یا محوریت فقط بر شی باشد. بنابراین حضور حاضرین در میانه‌ی چیدمان رخدادی دینامیک خواهد بود. [کتاب نمایشگاه، می‌می امینی، ص ۸]

بنیاد پژمان صمیمانه از امیرحسین اعتماد برای همکاری و حمایت‌ او در برگزاری این نمایشگاه سپاسگزار است.