در جهانی که مرزهای میان مجاز و واقعیت محو شده است، انسان‌ها به بازیگرانی در نمایشی بی انتها تبدیل شده‌اند، نمایشی  که صحنه‌اش فضای دیجیتال است و نقاب‌هایش بازتابی از آرزو‌‌ها، ترس‌ها و هویت‌های واقعی یا اغلب دست کاری شده. هویت‌هایی که ما در این فضاها می‌سازیم، در عین حال که ممکن است به‌ نظر دستکاری‌شده و مصنوعی بیایند، در نهایت همین هویت‌های دیجیتال، ابعادی از خود واقعی‌مان را بازتاب می‌دهند. بنابراین، هر نوع بازی ما در روی این صحنه، به نوعی براساس واقعیات عمیق ذهنی، روانی یا اجتماعی ما شکل می‌گیرد.
گویی ما خود را دوباره در این فضا می‌سازیم و در عین حال، از آن ساخته می‌شویم. فضایی که در آن حضور انسان ها دیگر نه یک انتخاب، بلکه بخشی جدایی ناپذیر از زیست روز مره اوست. فضای مجازی فرصتی است برای باز تعریف مفهوم هویت، واقعیت و حتی حقیقت.